Drewno jesionowe posiada wąski biel, zabarwienie od jasno- lub ciemnożółtej do jasnobrązowej. Jesion jest gatunkiem pierścieniowo- naczyniowym o zabarwionej i niezabarwionej twardzieli. Więc w drewnie pochodzącym z młodego okazu jest dość trudno odróżnić biel i twardziel. W drewnie ze starego drzewa można to odróżnić bardzo łatwo. Twardziel niezabarwiona- posiada tę samą barwę co biel, zabarwiona- przybiera barwę brązową lub brunatną. Jesion odznacza się bardzo wyraźnym rysunkiem słojów. Właściwości drewna zależą od w znacznej mierze od szerokości słojów. Drewno jesionowe szerokosłoiste jest bardzo twarde odznacza się dużą wytrzymałością i trudnościami przy obróbce. Drewno wąskosłoiste cechuje się mniejszą twardością. To drewno o właściwościach bardziej sprężystych- ogólnie jest łatwiejsze w obróbce. Przy gatunkach pierścieniowo-naczyniowych wynika to z morfologii struktury i udziału drewna późnego w stosunku do drewna wczesnego w zakresie jednego przyrostu. Jesion jest drewnem sprężystym, świeżo ścięte drewno pod wpływem parzenia łatwo się wygina, dobrze się poleruje. Jest sklasyfikowany w III grupie twardości drewna według Brinella obok dębu, buku czy mahoniu. Można jednak stwierdzić, iż jesion ciemny jest twardszy i bardziej wytrzymały niż dąb. Drewno jesionu ze względu na swoje walory (twardość i bogate usłojenie) ma szerokie zastosowanie w stolarstwie. Szczególnie chętnie wykorzystywane jest przy wykonywaniu schodów, drzwi, podłóg, ale też okien czy oklein. W warunkach suchych drewno jesionu jest trwałe, jednak w zmiennych wilgotnych szybko ulega zniszczeniu. Jesion jest świetnym gatunkiem jako drewno opałowe. Łupanie nie należy do najłatwiejszych, ale ma dużą gęstość i kaloryczność.
